برای تهیه‌ی دارو در ابتدا دانشمندان مرحله‌ای از روند یک بیماری را که حدس می‌زنند دارو می‌تواند بر روی آن اثرگذار باشد، در نظر می‌گیرند. سپس ترکیباتی را ساخته یا از موجودات زنده همچون ویروس‌ها، قارچ‌ها و گیاهان می‌گیرند و در آزمایشگاه مورد بررسی قرار می‌دهند. زمانی که دانشمندان ترکیب شیمیایی که اثرات مطلوبی دارد را تخلیص کردند، ساختار آن را تجزیه و تحلیل می‌کنند و آنها را تا حد مورد نیاز تغییر می‌دهند تا تاثیر آن افزایش یابد.
مرحله‌ی بعد آزمایش دارو روی حیوانات آزمایشگاهی است. دانشمندان بررسی می‌کنند که چه میزان از دارو جذب گردش خون شده است؟ چگونه در اندام‌های مختلف توزیع می‌شود؟ با چه سرعتی دفع می‌شود؟ بدن را ترک می‌کنند و یا مسمومیت ایجاد خواهند کرد؟ معمولا پژوهشگران حداقل بر روی دو گونه‌ی جانوری آزمایش‌ها را انجام می‌دهند؛ زیرا همان دارو ممکن است اثرات متفاوتی بر روی گونه‌های مختلف داشته باشد.
اگر نتایج ارزیابی‌های آزمایشگاهی و جانوری دارو مورد قبول بود و برای بررسی روی داوطلبان انسانی مناسب بود، برای آزمایش‌های بالینی آماده می‌شود. پژوهشگران از پروتکلی پیروی می‌کنند که به آنها می‌گوید که چه کسانی باید در این مطالعه‌ها و آزمایشات شرکت کنند و از چه روش‌هایی در طول مطالعه استفاده می‌شود و همچنین چه پارامترهایی باید بررسی شود. آزمایشات داروها ممکن است بر روی درمان بیماری، پیشگیری از بروز یا عود کردن یک بیماری یا افزایش کیفیت زندگی افرادی که با بیماری‌های صعب العلاج یا مزمن زندگی می‌کنند، متمرکز باشد
چهار مرحله بالینی برای ازمایشات وجود دارد. در سه مرحله‌ی نخست مطالعه می‌شود که آیا این دارو موثر است و می‌تواند به طور سالم و ایمن برای بیماران تهیه شود یا خیر. در مرحله‌ی چهارم ایمنی دارو در بلند مدت بررسی شده و سپس برای مصرف وارد بازار می‌شود
.
